Bir ırak iklimin peşine düştük tüm benliğimizle
Yamacımızda çırpınan rüzgârın azametini hissedemeden
Hüznümüzün ayak ucunda açan papatyaları eze eze
O kadar kaygılıydık ki
Güneşin güne vedasına koştuk durmadan
Oysa guruba meyletmeyi düşünemedik hiç
Yokuşları gördü gözlerimiz sadece yürüdüğümüz yollarda
Oysa engin bir okyanus vardı sol yanımızda
Mecalimiz yoktu dönüp te bakmaya
Öylesine mavi , öylesine uçsuz bucaksızbir özgürlük
Ah keşke
Ayağımıza takılan taşları dert etmekle meşguldük dümdüz ovada
Ulaşmayı düşlediğimiz ne varsa eze eze geçtik üzerlerinden
Bilmeden, görmeden, hoyratça
Sonra,
Bir türlü varamadığımız o uzak iklim yolunda
Umutlarımıza veda ettik
Ömrümüzü yitirdik
Kursağımızda kalmış bir hevese boyun eğiverdik en sonunda
Ne ben olabildik ne de bir biz
Bilmedik, bilemedik
Hiçliğin bir çokluk iklimi vardı kalbimizde
O da son nefesle ayaza kesti bedenlerimizi.
Gökşen Bozkoyunlu
18.06.2021
Hayatıma dönüp baktığımda, acı, hatalar ve kırık bir kalp görüyorum. Aynaya baktığımda, zor zamanları atlatmış, gururlu ve güçlü bir insan görüyorum.
Gökşen hanım, yüreğinize sağlık.
Kendinizi anlamak,tanımak ile ilgili gayretinizden ileri geliyor hissettiklerinizden çıkarımlarınız. Ne güzel bu farkındalıkta olmak. Sizi tebrik ediyor,teşekkür ediyorum Ergün Bey.
görmediklerimiz, yapmadıkarımız.. seçimlerimiz 🙂