Siz de bazen kaybolduğunuzu hisseder misiniz kendi zaman tünelinizde ?
Gardımın düştüğü kimi zamanlarda hissettiğim tam olarak budur.
Kayboldum duygusu.
Peşi sıra gelen, “E peki şimdi ne yapacağım?” sorusu.
Yalnız hissedersiniz kendinizi baştan ayağa.
O andan itibaren adım aldığınız her sokak, baktığınız her göz, duyduğunuz her ses yabancı.
Her şey ve herkes, el olur size.
Dururum ben böyle anlarda.
Bir süre sadece dururum.
Sırtımı yaslayabileceğim güvenli bir yer ararım.
Ama bir deniz kenarı, ama bir orman yolu, ama bir ağacın gövdesi, ama bir bankın kucağı.
Oturup yaslarım sırtımı beriye.
Dikerim gözümü alabildiğine en uzağa .
Ben diyeyim ufuk, siz deyin feza.
Bakarım görebilmek için,
Bakarım duymak için,
Bakarım dinlemek için
Bakarım anlamak için.
Çünkü bilirim ki o baktığım ufukta kavuşacağım bir ben olur daima.
Ona vardığım anda başlar yeni hikâyemin girizgâhı.
