Bazen beklemek yorar insanı.
Öyle böyle yorulmak değil hani.
Çünkü o beklemek, o kadar çok şeyin ardından,
Avucunda kalan tek taş olmuştur
Çok şey göze almış, çok gayret göstermiştir aslında
Göstermiştir de,
Kıymet görecek midir bilinmez
Bazen yorar insanı çok beklemek
Hani yıldızlar anlaşır bazen
Buluşur ortada birleşince koskocaman bir ışık huzmesi doğar yüreğine güneş misali
İnsan bazen söylediklerinde gizlidir
İyi ki dersin de sonu üç noktayla nihayetlenmiş bir “İyi ki”
Öyle bir an gelir ki
Beklemek kalmıştır elinde avucunda
Buluşma saatini bekleyen
Körpe aşıklar gibi.
Sonu üç noktaya gebe,
Natamam bir cümlenin
Gizli öznesiydin sen.
En çok,
Yüklemindeki o bilinmez vurguya sığındım ben.
Öyle bir cümleyle gel ki, razıyım
O vakit yüreğim dursun.
Adını; umurunu umutsamak koydum.
Gökşen Bozkoyunlu